Beschrijving
Obama & Mandela
Geagte me en mnr. Obama, Ek het die jare wat jy president van Amerika was as ’n soort gerusstellende gevoel ervaar. ’n Soort pa wat daar gestaan het en die goeie van die mensdom en die aarde in gedagte gehad het, altans so het ek gevoel. Ek besit self nie die hoorbare gesproke woord nie, maar ek het mense van jou hoor praat, en in die meeste gevalle was dit woorde van lof, alhoewel in alle regverdigheid ook ander tale gepraat het, maar ek het eerlikwaar verkies om daarvan weg te draai. Ek weet dat jy nie meer ‘n wêreldleier is nie, maar ek weet dat jy steeds invloedryk is en moontlik meer vir Moeder Aarde kan beteken as ek, daarom het ek jou gekies om te nader en ek dink jy is ‘n goeie mens. Tog bied billikheid my ook om te sê as Nelson Mandela nog gelewe het, sou ek die brief aan hom gestuur het. Ek moet dit sê want ek wil in volkome openheid ‘n verhouding met jou aangaan en daar behoort geen pluis, borrels of vliese te wees wat ons kan pla nie. Maar nou tot die punt, want as dit beter sou wees om hierdie brief aan u opvolger President Biden te gee, dan staan u heeltemal vry om dit te doen, want uiteindelik gaan dit oor die groot doel en die groot prentjie wat hopelik bereik sal word . So voel vry om te doen wat dit ook al verg, ek het alle vertroue in jou vermoëns en invloed. Dit is dus gesê. Om mee te begin, laat ek myself aan jou voorstel. Ek is ‘n ou boom, meer presies: Ek is ‘n eikeboom. So ‘n groot dik eikeboom met ‘n dik bas waarvan die groewe amper onmoontlik is om te tel. Jy het my seker al daar gesien staan, want om eerlik te wees, mense kan my nie maklik ignoreer nie, maar dit is nie so belangrik in hierdie storie nie. Ek woon in ’n groot woud saam met my mede-inwoners waar diversiteit eens ’n groot rol gespeel het maar nou stadigaan verdwyn, want daar is iets in die lug wat ons bekommer en iets wat ons nog nooit geken het nie. Ons, die inwoners van die woud, leef almal met en deur mekaar. Dit is baie lekker en inspirerend, want wat ek nie kan doen nie, kan my mede-bosinwoner doen en so is ons almal in ons eie krag, wat ons graag met mekaar deel. Deur die jare het ek ‘n bietjie krom geword, maar dit moet nie die pret bederf nie, want my bas neem elke posisie in wat ek bewustelik of onbewustelik ondergaan. Hierdie bast is my jas, my ou kosbare jas waarop ek trots is en lief is. Soms as mense daarvan hou, kerf hulle hul name in my bas. Vir ‘n oomblik ril ek van my sytak en gewoonlik is ek vir ‘n dag of wat ontsteld. Maar op die ou end kan ek dit hanteer want elke jaar gebeur iets, hetsy deur die wind of deur die son, wat veroorsaak dat my liggaam ietwat verander en gelukkig daarby aanpas. Elke jaar kom nuwe lewe na my welige liggaam en al is ek oud, bly daardie lewe kom en gaan met al die seisoene. Wat van my af val, val op die grond en die wat dit nodig het kan daardeur baat by my heerlike sappe en my pragtige blaarprag wat soos ‘n sagte kombers oor die grond gewaai word. Almal wat laag op die grond woon leef ‘n nuwe lewe daarop en so is ons almal weer gelukkig en gelukkig met mekaar en eet ons saam van almal se groenigheid en almal se takkies. Terwyl ek dit vir julle vertel, is ek bly en dankbaar vir ons goeie konneksie. Ek sal jou ‘n geheim vertel, want alles wat jy nie sien nie, is ook verbind. En daarmee bedoel ek ondergronds en daar, liewe meneer, daar gebeur baie meer as wat jy en joune ooit sou kon dink. Ons sorg vir mekaar en dit beteken letterlik dat ons ons kos met mekaar deel en ons verdeel ook die water wat ons almal nodig het onder mekaar. En met onder mekaar bedoel ek regtig alles wat in ons bos sigbaar en onsigbaar is. Pa Mushroom, Ma Moss, Gerrit Grasje, Kolet Chestnut Tree, Ben Braam, Bram Beukennoot ensovoorts, ek kan aanhou en aanhou, maar ek laat die res aan jou eie verbeelding oor. Vir ons inwoners van die bos is dit heeltemal vanselfsprekend dat ons deel, want ons dink nie daaraan nie. Ons broers en susters en alles tussenin is in groot mate aan mekaar verbind ten goede en ten kwade, alles en almal maak vir ons saak. Die kleinste swam is van groot belang. Dit is ‘n warboel van wortels en drade ondergronds, jy behoort dit te sien, ek dink jy sal verstom wees deur hierdie vernuftige netwerk. Hierdie netwerk is deel van moeder natuur. En dit is die punt, want hierdie moeder natuur is ernstig deurmekaar en ontsteld en gaan al geruime tyd aan. Ons woudbewoners voel dit in elke vesel van ons wortels en selle. Ons ervaar en deel ook hierdie ellende met mekaar, want op en af is deel van die lewe. Ongelukkig wen teëspoed op die oomblik, want ons inwoners voel daar is ‘n groot verandering aan die gang. Daardie verandering gaan deur die lug en deur die grond. En as ‘n ou maar nog nie opgegee akkerboom nie, voel ek dat dit nie lank kan en moet aanhou nie. Tornado’s, vloede. Droogte, bedompige lug waarin asemhaling moeilik is. Siektes wat hierdeur veroorsaak word. Te veel mense in klein areas. Diere wat skaars ’n ordentlike lewe het en skaars kan beweeg en wat voorkomende antibiotika kry, anders breek siektes uit. Kinderarbeid want armoede heers en mense is gelukkig met elke bydrae. Baie vlugtelinge wat dink die gras is groener by die bure en dikwels is dit so. Die gewasse wat met allerhande gif gespuit word want anders eet daai een irriterende diertjie al daai goeters voor dit op mense se borde beland, maar ongelukkig het mense vergeet dat daardie lastige diertjie ook op ‘n ander natuurlike manier bestry kan word. Dit gaan immers oor balans. En solank daardie balans nie gevind word nie, sal Moeder Natuur ‘n manier vind om die balans weer te vind, ten goede of ten kwade. En u liewe meneer en mev Obama, u merk ook op dat daar ‘n verandering op baie gebiede aan die gang is en hou dit u soms in die nag wakker? Ek sien hoe my vriende op die vloer sukkel met iets wat ek nie weet wat dit is nie en waaroor ons geen beheer het nie. Ek voel hoe die robin uit balans is. Om nie eers te praat van Henri Heide nie, wat aan die einde van die somer al hoe minder blom. Mense wil dikwels nie meer vir Ben Braam eet nie, want hy is so droog soos gars en sy vrugte val in ellende op die grond voor Valerie Vogel al daardie lekkernye kon geniet. Daar gebeur so baie in ons bos dat ek self ook ongebalanseerd raak, maar ek moet sterk bly want ek is nodig en met my jare se ondervinding moet ek regop bly. En glo my, dis nie maklik nie, maar ek wil nie met hierdie nare boodskap voortgaan nie, want ek dink elke gesonde mens sien en voel wat aangaan. En te veel woorde kan in die pad van aksie staan. En onder julle mense word daar al baie gepraat en te min gedoen wat regtig nodig is en om nog skerper te wees, is die hede nou gekoppel aan die toekoms. En daar is geen ontkoming daaraan nie, want die gevolge is reeds in volle swang. En daar is ek en jy getuies van en saam met ons moeder aarde met haar hele gevolg.Voorspoed het baie goed en skoonheid vir baie van julle gebring, maar dieselfde voorspoed en rykdom wat julle geskep het, eis nou sy tol in die vorm van groot besoedeling, dikwels geskep deur groot nywerhede. Ontstellende klimaatsveranderinge vind plaas, sodat ek nou gereeld op my fondamente bewe en ek is bly dat ek tot vandag toe nog opstaan, maar glo my, ek het nog nooit so iets beleef nie: die wind wat so waai en die water kan so vinnig vloei dat my klein nefie Eikenboom IJsbrand deur die water weggesleep is. En saam met hom baie ander en veral jonger inwoners wat nog hul hele lewe voor hulle gehad het, maar dit ongelukkig nie mag beleef nie. Ons onsigbare wêreld vir jou diep onder die grond het heeltemal deurmekaar en uit balans geraak. Soms so erg dat ons inwoners mekaar nie meer kan bereik nie. My boomagtige hart huil hieroor, en veral oor my magteloosheid, want al mag ek saam met die wind beweeg, kan ek nie die lug helderder maak of die waters kalmeer nie. Ek het nou die onderskeie ouderdom van honderd bereik en danksy my ervaring en insigte het ek nog ‘n paar jaar om aan my mede-inwoners oor te dra. Want dit is hoe ons dit doen en eintlik doen ons dit weer sonder om te dink, want dit is vir ons ‘n vanselfsprekendheid, maar ek het dit al voorheen vir jou gesê. Intussen het ek verstaan dat dinge baie anders is in die menseland. Jy sorg baie goed vir jouself en dink in terme van grense en tale en kleure en range en posisies en ek kan aanhou en aanhou. Dit verras my geweldig. Hoe kan jy so dink? Ons leef immers almal op dieselfde moeder aarde, nie waar nie? En ons leef almal langs en bo-op en onder mekaar en almal haal lug in, of dit nou besoedel is of ‘n bietjie skoner, dit hang net af aan watter kant van die grens jy bly en of jou sak gevul is met blink munte of met amper niks ? Of dat jy bloot die kraan oopdraai vir water of dat jy vir ure moet loop om dieselfde water en medisyne te kry vir jou terminaal siek kind wat korona het en jy is ongelukkig dat daar geen inenting op daardie deel van die wêreld beskikbaar is nie en jy is nie so goed om te deel nie. Ek trek my bas bietjie op en voel aan my wortels die verdeeldheid wat julle mense met mekaar geskep het. As julle almal net vir julleself aan elkeen dink, ja ek sal maar by elkeen hou want dis hoe julle tog dink wat julle met ‘n skoon aarde kan doen dra. Dit is dikwels die klein dingetjies wat saak maak. Laat die gewete praat en laat die krag van eenvoud seëvier. Soms ‘n tree terug en ‘n ander keer ‘n tree vir diegene wat jou nodig het. Deel in gedagte en deel in kennis en gee wanneer nodig. Gee die hoenders ‘n vrye lewe voor hulle in die pan is. Laat die varke ‘n vark se lewe lei in die modder en die koeie hardloop in die weiveld en hul kalwers drink die melk wat hulle nodig het want dit is nie hoe jy al daardie melk nodig het nie. Dit lyk nie vir jou so ingewikkeld nie, maar jou voorspoed en oordadigheid in mag en geld het dit alles behalwe vernietig en onmoontlik gemaak. En nou het moeder aarde ‘n groot probleem wat hom manifesteer in kommerwekkende klimaatsverandering en die natuur is besig om te oorleef, oorleef bo die mensdom en wat gepaard gaan met enorme oerkragte wat julle mense net kan ondergaan, ten minste … Dit is baie arrogant dat jy dink alles kan beheer en gereël word en bowenal oorheers. Niks daarvan nie, want glo hierdie ou eikeboom… die natuur is die grootste baas op aarde en ons is net verbygangers. Maar wat hierdie verbygangers vergeet het, is dat mens goed moet wees vir Moeder Aarde. Jy kan nie moederaarde dreineer en vol pomp met gifstowwe wat soos soet wolke oor almal se koppe hang nie. Gee elke verbyganger ’n kans vir ’n mooi en skoon en waardevolle lewe en dan maak dit nie saak aan watter kant van die aarde jy bly nie, want as jy in gedagtes en deel in grootsheid deel, kry almal die kans om te oorleef in ’n skoon en lief om te lewe. Want jy is en bly ‘n verbyganger op hierdie aarde, maar jy is verplig om hierdie selfde aarde te bewandel met respek vir die tyd wat aan jou gegee is. Meneer en mevrou, kan u enigiets met hierdie woorde doen? Stem jy ‘n bietjie saam met my? Voel jy ook dat die mensdom nie so kan voortgaan nie, want dit is net om jou eie graf te grawe. Raak jy ook ‘n bietjie hartseer oor wat aangaan en voel jy ook die verdeeldheid en daardie harde storm wat bly opduik? En het jy soms nat voete as gevolg van daardie rivier wat oor sy walle loop? As jy bogenoemde kan bevestig, sal ons ‘n vennootskap aangaan en ons insigte en kennis gebruik om iets moois te skep? Maar om eerlik te wees, self verkies ek om saam met my geliefde medeboesmans in die bos te bly en my papierwoorde is dalk reeds ‘n verbond op sigself. En as jy jou ken, weet jy waarskynlik beter as ek wie om te nader vir hierdie ambisieuse samewerkingsplan. Dan laat ek vir jou en jou invloedryke vriende die wysheid en krag om te doen wat nodig is om moeder aarde weer ‘n skoon en respekvolle lewe te gee, waarin elke lewende wese kan wees wie dit is en dat al ons nageslag trots sal wees op die wysheid van die verbygangers. Liefdevolle omhelsing van ‘n hoopvolle ou eikeboom. P.S. Jy is altyd welkom in ons bos. gallery
